miércoles, 29 de agosto de 2012

VERBATIM THEATER



O teatro documento ( ou tamén chamado Verbatim theatre no mundo anglosaxón) parte dunha dramaturxia que é vella pero que tamén é nova, que está apoiada no tecido social, é reivindicativa e que ademáis busca transgredir artísticamente os límites do teatro directo.


Como teatro de axitación, teatro popular ou teatro do oprimido, metodolóxicamente traballado por Boal e ideolóxicamente suxerido por Freire, este tipo de teatro promete retornar con forza na práctica teatral de base da nosa sociedade.  A nova situación socioeconómica, vai ser un bo caldo de cultivo para que medre a necesidade de denunciar calquera situación inxusta que se poida producir no seo do tecido social, oculto moitas veces por cantidades enormes de desinformación periodística e outras destapadas precisamente por esta.

O interese que este tipo de dramaturxias suscita non só a nivel temático senón tamén formalmente, vén do concepto " ao pé da letra", que resulta moi suxerente, tanto nas súas posibilidades escénicas, como interpretativas.  Moitas veces as limitacións na forma poden ser un reto tremendamente enriquecedor.  

O reto de facer unha dramaturxia con textos tal e como os emitiron as persoas/persoaxes implicados nunha trama real/dramática, mesmo o tipo de traballo que a actriz/actor empregará na preparación do mesmo, non deixa indiferente.



Entre os autores máis importantes e que continúan traballando coa temática social, atopamos a David Hare, que é bastante coñecido polos seus guións cinematográficos.  Pegamos algúns fragmentos dunha conferencia atopada na rede:

David Hare: El teatro como compromiso social

“Sin ninguna duda David Hare es uno de los dramaturgos británicos más importantes de las últimas décadas. Junto con el reciente y tristemente fallecido Harold Pinter, Caryl Churchill y Tom Stoppard, entre otros, se sitúa a la cabeza de los grandes autores del teatro británico contemporáneo.

Desde el comienzo de su carrera su posición es radical y cuestionadora del sistema establecido. En 1968 funda junto con Tony Bîcat la compañía Portable Theater (Teatro Portátil), con la que proponen un teatro alternativo e itinerante de gran versatilidad y contundencia. 
...
En 1975, junto al prestigioso director teatral Max Staford-Clarck funda la compañía Joint Stock Theatre, a la postre uno de los grupos fundamentales del teatro británico contemporáneo.
...
 Es uno de esos dramaturgos que siente la obligación de tomar constantemente la temperatura moral de su país y del mundo a través de la escritura dramática. 
En esa línea escribe su trilogía sobre el desmoronamiento de las instituciones británicas más emblemáticas: la Iglesia Anglicana y su profunda corrupción moral manifestada en asuntos tan aberrantes como la pederastia generalizada (Racing Demon-Piloto Endiablado); el debilitado y deteriorado sistema legal británico (Murmuring Judges-Murmuraciones de los Jueces), y el denigrante  estado del Partido Laborista (The Absence of War-Ausencia de Guerra).  
...

El muy actual movimiento de “Teatro Documento” (Verbatim Theatre), de gran importancia e influencia en la vida y en la política británica de los últimos años, debe mucho al impulso de Hare y obras como The Permanent Way (La Vía Permanente), sobre la privatización de los ferrocarriles británicos y sus catastróficas consecuencias; 
Stuff Happens (Cosas que Pasan), en la que denuncia las tremendas secuelas de la guerra de Irak, o Vía Dolorosa, en la que opera como testigo de la brutal desigualdad de calidad de vida entre palestinos e israelíes y del profundo fanatismo que separa las dos irreconciliables culturas, han contribuido a la consolidación de esta modalidad teatral tan importante en no pocos momentos de la historia de occidente.
  
(fragmentos do artigo de  Vicente León para o Ciclo Autor 2010)

2 comentarios:

  1. Enhorabuena por tu blog. Me ha gustado mucho: la estética y los contenidos.
    Te deseo mucha suerte en este camino y que nos deleites con tus creaciones.
    Abrazos. Gabriela

    ResponderEliminar